Pałac Kronenberga - kolejny pałac, który przetrwał wojnę w stanie umożliwiającym odbudowę, decyzją władz został jednak rozebrany.
Powstał w roku 1868 dla jednego z najzamożniejszych obywateli Warszawy, Leopolda Kronenberga według projektu znanego architekta berlińskiego Jerzego Fryderyka Hitziga. W zbiorach Zakładu Architektury Politechniki Warszawskiej zachowały się rysunki Hitziga będące najprawdopodobniej projektami wnętrz pałacu.
Autorem oprawy rzeźbiarskiej pałacu (kariatydy, płaskorzeźba we frontonie) był Leonard Marconi. Rozmiarami i wykończeniem architektonicznym pałac nie ustępował ówczesnym rezydencjom monarchów europejskich.
Jak pisze Jerzy S. Majewski - największe wrażenie robiła gigantyczna klatka schodowa o przeszklonym suficie i schodach wyłożonych białym i ścianach różowym marmurem. Do końca lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku wypalone mury stały przy Placu Małachwoskiego.
Decyzję o rozbiórce podjęto 6 listopada 1959 r. Prace przeprowadzono w latach 1961-1962.
Detale
- kandelabr z głównej klatki schodowej, fragment zdobień dachu,
wspornik przyścienny lampy w westybulu i ornament parapetu w głównej
klatce schodowej.
Elewacja Pałacu Kronenberga.
Dekoracja ścian i sufitu w bibliotece.
Plan pierwszego piętra.
Przekrój poprzeczny Pałacu Kronenberga.
Wystrój górnej części klatki schodowej z wejściem do ogrodu zimowego.
Jedna z kolumn rozebranego pałacu wykorzystana została jako trzon pomnika Electio Viritim.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz