Warszawy historia ukryta: Łazienki Królewskie

Szymanowski w pracowni

W 1926 r. stanął w Łazienkach pomnik Fryderyka Chopina. Pomysł upamiętnienia kompozytora pojawił się już w połowie XIX w. O upamiętnienie starano się dość długo, jednak różnego rodzaju trudności nie sprzyjały realizacji tego dzieła. A to władze carskie wydały zgodę na budowę pomnika, ale nie wolno było prowadzić zbiórki na jego budowę ani dać do prasy ogłoszenia o konkursie na projekt, a to znowu ciężko było zgodzić się co do miejsca, w którym pomnik miał stanąć.

Ostatecznie wygrał projekt Wacława Szymanowskiego – secesyjny pomnik przedstawiający Fryderyka Chopina siedzącego pod stylizowaną mazowiecką wierzbą.

Szymanowski w pracowni Barbedienne

Miał on zostać zrealizowany na stulecie urodzin kompozytora w 1910 r., jednak znów pojawiły się kontrowersje –

tym razem co do wyglądu pomnika. A to siedzisko Chopina nie było wystarczająco stołkiem fortepianowym, a to cała rzeźba była zbyt pretensjonalna (ówcześni, delikatnie mówiąc, niekoniecznie przepadali za secesją, ich zdaniem niezbyt piękną). Ostatecznie odsłonięcie pomnika nastąpiło dopiero po I wojnie światowej. Co ciekawe, ponoć i wśród mieszkańców Warszawy pojawiały się liczne głosy, że pomnik jest wyjątkowo nieurodziwy (podobne głosy na temat wszystkich nowych pomników można usłyszeć i dziś).

W 1940 r. pomnik został zniszczony przez Niemców, pocięty i przeznaczony na przetopienie w którejś z niemieckich hut. Fragmenty odnaleziono po wojnie we Wrocławiu, co zobaczyć można w kronice filmowej: http://www.kronikarp.pl/szukaj,35650,tag-689625,strona-1

W 1958 r. zrekonstruowany pomnik powrócił na swoje miejsce, znów po dość burzliwych dyskusjach na temat tego, jak powinien wyglądać. Tym razem secesja nie była już tak kontrowersyjna, a i mieszkańcy Warszawy, którzy mogli wybrać, jaki właściwie pomnik najbardziej by im odpowiadał, opowiedzieli się za tym w kształcie zaprojektowanym przez Wacława Szymanowskiego.
*Magda*

Źródło większości zdjęć: Narodowe Archiwum Cyfrowe