Ulica Próżna

Jest jedną z nielicznych ulic warszawskiego getta, z ocalałą po obu stronach zabudową. Po wojnie nie została przebudowana. Dopiero niedawno odnowiono dwie kamienice.

Nazwa ulicy pochodzi od niezabudowanych terenów, przez które biegła. Do 1770 r. ulica nosiła nazwę Ogrodowej i łączyła rynek jurydyki Bielino (dzisiejszy pl. Dąbrowskiego) z ul. Zielną. W 1880 r. przedłużono ją do pl. Grzybowskiego. Dzięki temu Grzybów uzyskał dogodne połączenie z ul. Marszałkowską. Pod koniec XIX w. zamieszkana była głównie przez ludność żydowską. W parterach domów mieściły się sklepy, przede wszystkim z artykułami metalowymi.

Nowosielecka (przy Czerniakowskiej)

Dzisiaj prosimy, by spojrzeć pod nogi. Obiekt nieefektowny ale związany z Powstaniem Warszawskim.

Na ulicy Nowosieleckiej, przy skrzyżowaniu z Czerniakowską, znajduje się właz do kanału, który w czasie Powstania Warszawskiego był drogą łączności pomiędzy Sielcami a północnym Czernikowem. 

Cała trasa kanałowa przebiegała pod ulicą Czerniakowską.

Floriańska 2 - dom dla wdów i schronisko dla weteranów

Budynek przy Floriańskiej 2 został w zniesiony na początku XX wieku z inicjatywy praskiego komitetu Rosyjskiego Czerwonego Krzyża z przeznaczeniem na przytułek dla wdów po poległych żołnierzach rosyjskich. W związku z wojnami, jakie imperium toczyło, wdów nie brakowało.

Na pierwszym piętrze ulokowano kaplicę prawosławną  pod wezwaniem Matki Boskiej Pocieszycielki Strapionych, a nad nią znalazła się, charakterystyczna dla cerkwi, kopuła.

Wolska 40 - Pałacyk Michlera

Pałacyk na głazie przy Wolskiej 40.

Powstańczą piosenkę zaczynającą się od słów „Pałacyk Michla, Żytnia, Wola… „ znają chyba nie tylko mieszkańcy Warszawy. Ponieważ jednak nie wszyscy wiedzą kim był ów „Michel” i gdzie stał jego pałacyk dzisiejszą notatkę poświęcimy pałacykowi i jego właścicielowi.

Karol Michler, bo tak poprawnie należy pisać nazwisko właściciela „pałacyku”, urodził się w 1856 roku w rodzinie o wieloletniej tradycji  młynarskiej. Przodkowie Karola na teren Polski przybyli z Saksonii w czasach Augusta II. 

Borowskiego 2 – Nuda wartownika.

Różne relikty przeszłości możemy w Warszawie odszukać. Ten należy do bardziej nietypowych.

Na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku wytyczono na Pradze ulicę, której patronem został Tadeusz Borowski. Przy nowym trakcie znalazły się dawne zabudowania  rosyjskich koszar. 

Budowę obiektów dla wojska rozpoczęto po roku 1875, a w parterowych domkach znajdowały się magazyny i stajnie 2. Orenburskiego Pułku Kozaków, mającego koszary w pobliżu do roku 1915.

Nieudany triumf Wilhelma Kreisa.

Monument, który miał być ustawiony w Warszawie.

W 1943 ukazała się w Oldenburgu broszura z serii „Artyści niemieccy naszych czasów” poświęcona Wilhelmowi Kreisowi. Słowem wstępu opatrzył ją minister III Rzeszy, Albert Speer.

Wilhelm Kreis, przyjaciel Speera, zwrócił na siebie uwagę samego führera, wykonując projekty chwały oręża niemieckiego, które miały stanąć w Europie i Afryce.

Największy z nich miał zostać wzniesiony nad Donem.

Oczywiście, nie mogło takiego pomnika zabraknąć w planach dla Warszawy. Na jednej ze stron znalazł się szkic monumentu, który miał stanąć w mieście, które Niemcom sprawiało najwięcej kłopotów.

Zanim jednak przystąpiono do realizacji projektów, nastąpił koniec III Rzeszy, a dzisiaj mamy okazję świętować zwycięstwo oręża polskiego.

Al. Jerozolimskie 7 - Gmach BGK

Gmach BGK w budowie.

Wojna przyniosła Warszawie niepowetowane straty w zabudowie, tym bardziej cenić należy to, co wojnę przetrwało.

Tysiące Warszawiaków mija codziennie budynek, który przetrwał zniszczenie miasta, nieświadoma jego historii dlatego pozwalam sobie przypomnieć historię Banku Gospodarstwa Krajowego.

Bank Gospodarstwa Krajowego powołany został w roku 1924 w wyniku fuzji czterech innych instytucji bankowych: Polskiego

Sienna 16 - Żydowski Dom Sierot.

22 lipca 1942 Janusz Korczak skończył 63 lata. Tego dnia zaczęła się również wielka akcja wysiedleńcza z warszawskiego getta.

Ostatnia siedziba sierocińca, prowadzonego przez „Starego doktora”, znajdował się przy ulicy Siennej 16/Śliskiej 9, w kamienicy, w której do wojny mieściła się siedziba Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Pracowników Handlowych i Przemysłowych. Do Żydowskiego Domu Sierot zazwyczaj wchodziło się od ulicy Śliskiej.

Z tej kamienicy 5 sierpnia 1942 roku Niemcy wyprowadzili dziesięcioro pracowników sierocińca i dwieście trzydzieści dziewięcioro dzieci. Pochód ruszył ulicami opustoszałego getta na Umschlagplatz, skąd w bydlęcych wagonach wszyscy zostali przewiezieni do Treblinki… .

Willcza 72 - fasada kamienicy.

W czasach, gdy wszelakie ślady przeszłości, bez względu na rozmiar, znikają z mapy Warszawy chciałbym zwrócić uwagę na kamienicę przy ulicy Wilczej 72.

Jeszcze przed wojną została pozbawiona wszelakich ozdób i nic by jej nie wyróżniało, gdyby nie to, że w czasie Powstania znalazła się na linii walk. Mimo naporu sił niemieckich przez 63 dni pozostała w rękach polskich. Ślady po pociskach pozostały na fasadzie, przypominając o powstańczym zrywie.

Do roku 2000 kamienicy nieremontowano . W tymże roku została zakupiona przez prywatnego inwestora, który zdecydował się przeprowadzić renowację. 

Dworzec Centralny - film 1976

Arseniusz Romanowicz na placu budowy Dworca Centralnego

Propaganda nazywała go najnowocześniejszym dworcem Europy, elementy wyposażenia - klimatyzacja, schody ruchome, zegary - zakupiono na Zachodzie, a nie w bratnich krajach demokracji ludowej. Warszawscy nastolatkowie przybywali tłumnie, by przejechać się ruchomymi schodami czy przejść przez drzwi otwierane fotokomórką (która zresztą była małym oszustwem projektantów), a pierwszym gościem salonu dla VIP-ów był sam towarzysz Breżniew.

Historia jednej fotografii...

Pierwszego sierpnia 2008 roku Pani Alina wracała z obchodów 64 rocznicy Godziny "W". 

  

Zatrzymała się w Śródmieściu by kupić okolicznościowe wydanie Życia Warszawy i zobaczyła zdjęcie ilustrujące wywiad z profesorem Pawłem Wieczorkiewiczem na temat losów cywilów w czasie Powstania.

Zdjęcie bardzo wzruszające, powielane w wielu publikacjach i książkach, także przez Normana Davisa w "Powstanie' 44".